Još prije ulaska Italije u rat saveznički brodovi uspješno su osiguravali prevoz francuskih trupa iz luka sjeverne Afrike na francusku obalu. Samo u augustu 1914. godine, prevezeno je 50.000 vojnika i vojsci potrebnih 10.000 konja, bez ikakvih gubitaka. Saveznici su odmah blokirali austrougarsku flotu u Jadranskom moru. Austrougarska flota se smjestila u svoje utvrđene baze u Puli i Boki Kotorskoj. U Boki je baziralo nekoliko većih ratnih brodova starijeg tipa, uključujući i torpedne jedinice namjenjene za blokadu Crne gore koja se tada borila na strani Antante. Ove jedinice oslanjajući se na Boku, periodično su patrolirale uzduž crnogorske obale i bitno ometale dovoženje pomoći Crnoj Gori, koja se odvijala morskim putem, jer su njene kopnene komunikacije bile u potpunom prekidu.
Francuska flota je uplovljavala u Jadransko more osam puta, osiguravajući transporte, koji su dovozili vojnu pomoć crnogorskoj vojsci preko barske luke.
Poslije prebacivanja 19. armijskog korpusa, francuska flota se 13. augusta 1914. prikupila na Malti i dobila naređenje od francuske vrhovne komande da austrougarskim snagama potpuno blokira izlaz iz Jadranskog mora, te da suzbije svaki ofanzivni akt njihovih pomorskih snaga. Pored ovoga imala je zadatak da deblokira Crnu Goru od austrougarskih snaga i obezbijedi njene pomorske komunikacije.
U veče 15. augusta francuska flota, kojoj su se u Otrantskim vratima pridružila dva engleska oklopna krstaša, te nekoliko razarača ušla je u Jadransko more 16. augusta i ujutro se pojavila ispred crnogorske obale. U taj čas su se austrougarski brodovi: stara krstarica Zenta i razarač Ulan vraćali u Boku Kotorsku, sa blokadne plovidbe duž crnogorske obale. Razarač se zahvaljujući brzini dočepao Boke Kotorske, pod komandom kapetana korvete Egona Panfilija, krstarica Zenta, vozeći brzinom od 20 čvorova, pod komandom kapetana fregate Paula Pahnera, potopljena je artiljerijskom vatrom sa francuskih brodova. Poslije ove akcije francuska flota se povukla na otvoreno more, da bi jedan dio njenih brodova 17. morao otploviti na Maltu, radi popune pogonskim gorivom. Otkrivajući
tokom ovih aktivnosti prisustvo austrougarskih podmornica, komandant francuske flote, admiral Bue de Lepeyrere sa ostatkom brodova napustio je Jadransko more i uplovio na Maltu. Za nadzor Otrantskih vrata ostavio je grupu oklopnih krstaša. Poslije ove akcije upoznao je francusku vrhovnu komandu sa činjenicom da je Malta kao operacijska baza za dejstva na Jadranskom moru, suviše daleko, te da flota ne može efikasno izvršavati operativne zadatke većeg obima na Jadranu, dok se ne riješi pitanje baziranja u jednoj od jadranskih luka. Od osiguravanja
crnogorske obale, nije se odustajalo. Obezbeđenje komunikacija sa Crnom Gorom preuzeli su francuski krstaši i torpedne jedinice. Ovaj sastav se periodično pojavljivao u akvatoriji crnogorske obale, radi suzbijanja blokade koju su vršili brodovi austrougarske flote, redovno isplovljavajući iz Boke Kotorske. Krajem augusta komandant francuske flote, poslao je nekoliko podmornica da blokiraju ulaz u zaliv Boke Kotorske, te da napadaju austrougarske brodove koji se na nju oslanjaju. Zbog malog akcionog radijusa, podmornice se u reonu dejstva nisu mogle zadržavati više od dva tri dana, te je efekat njihove akcije bio neznatan. Krstaši i torpedne jedinice nisu se mogle češće pojavljivati u južnom djelu Jadranskog mora, zbog nedovoljnih rezervi pogonskog goriva, čime su se morali popunjavati u previše udaljenoj bazi Malti ili uz velike teškoće ugalj krcati na otvorenom moru. Pošto je Crna Gora trpila veliku nestašicu u živežnim namirnicama, molila je Antantu da joj priskoči u pomoć i da efikasnije obezbjedi njene pomorske komunikacije. Povodom ovoga francuska flota je ponovo ušla u Jadransko more 31. augusta i 1. septembra otpočela bombardovanje tvrđava na ulazu u Boku Kotorsku sa udaljenosti od 13 milja. Komandant francuske flote nije htio prilaziti bliže obali zbog opasnosti od minskih polja. Ovo kratko bombardovanje od pola sata, nije imalo nikakvog efekta, jedino je omogućilo jednom teretnom brodu da u luci Bar iskrca teret u kojem je bila oprema za jednu radioizviđačku stanicu na Lovćenu. Tokom ove akcije francuske snage su došle do zaključka, da komanda austrougarske flote u Boki Kotorskoj za blokadu obale koristi podmornice i polaže minska polja. Zaključeno je na kraju da francuske pomorske snage na ovakvim zadacima mogu biti efikasne sako ako riješe pitanje baziranja u Jadranskom moru. U vezi sa ovim pitanje francuske baze u Jadranskom moru dolazilo je na dnevni red u akutnoj formi. Admiral Bue de Lapeyrere predlagao je da se baza formira na ostrvu Krf. Francuska je poštovala neutralnost Grčke i nije prihvatila ovaj predlog. Tada je predloženo da se ide na zauzimanje Boke Kotorske, uz pomoć i saradnju crnogorske vojske. Kada su došli do zaključka da im pored Crnogoraca treba još 15.000 vojnika, francuska vrhovna komanda je ovu akciju kategorički odbila da mornarici stavi na raspolaganje ovoliki broj vojnika. U to vrijeme za potrebe bitke na Marni, činilo im se prečim imati trupe na tome frontu.
Francuski krstaši i razarači 13. septembra, potpomognuti od cijele flote izviđaju luku Vis, da se ocijeni mogućnost stvaranja uslova za baziranje. Ovom prilikom su Francuzi zaključili, da im je Viška luka mala i da se nalazi blizu austrougarske luke Šibenik. Konačno su zaključili da francuska flota ne može naći sigurnu bazu na Jadranskom moru, niti može ostvariti trajnu prevlast na južnom Jadranu. Poslije ovoga zauzet je stav: obezbeđenje komunikacija sa Crnom Gorom mora ići uz jake eskorte teretnim bodovima i mjere predostrožnosti zbog neprijateljskih podmornica te mogućnosti napada jačih austrougarskih snaga iz Pule. Francuzi su probali napadati austrougarsku flotu u Boki sa Lovćena, ali su od toga odustali, kada je neprijatelj iz Boke Kotorske odgovorio vatrom sa bojnog broda Ratedzky i uništio baterije na Lovćenu. Do kraja 1914. francuska flota je bila primorana radi obezbeđenja transporta za Crnu Goru osam puta ući u Jadransko more. Njen boravak je u južnom Jadranu, svakim danom postajao riskantniji, zbog ofanzivnog prisustva neprijateljskih podmornica. Tako je 17.oktobra podmornica U-3 lansirala dva torpeda na jedan francuski krstaš. Iskrcavanje tereta u Baru ometala je i austrougarska avijacija. Kada je 21. decembra francuska flota ušla u Jadransko more, prateći dva transportna broda za Crnu Goru, austrougarska podmornica U-12 torpedirala im je bojni brod Drednot Žan Bara, nakon čega se francuska flota vratila na Maltu, prateći oštećeni brod. Poslije ovoga komandant francuske flote javio je vrhovnoj komandi da glavnina flote neće više ni u kom slučaju uplovljavati u Jadransko more. Tako se desilo da ni jedan francuski brod do kraja rata nije prelazio liniju sjevernije od Otrantskih vrata.
Strategijska situacija na južnom Jadranu se promjenila kada je 23. maja 1915. godine Italija prišla Antanti, poslije čega je italijanska luka Brindizi pružila mogućnost za organizovanje totalne blokade Otrantskih vrata. Tada se znatno proširila mogućnost operativnog djelovanja Antantinih pomorskih snaga na južnom djelu ratišta.
MT potpukovnik u penziji
Milan Đuran
Iz moje knjige: RATNA MORNARICA AUSTRIJE I AUSTROUGARSKE MONARHIJE
Odlicno napisano. Koncuzno, tacno, bez suvisnih komentara.
Hvala Zele ocjena pala od kompetentna čoveka